اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر کیفیت خواب و اضطراب بیماران سندرم روده تحریک‌پذیر

مقدمه: اختلال در کیفیت خواب و اضطراب از جمله علایم شایع در بیماری سندرم روده تحریکپذیر به شمار می‌آیند. در دههی اخیر رفتار درمانی دیالکتیکی به عنوان یکی از درمانهای موثر در درمان بسیاری از اختلالات معرفی شده است. به همین منظور هدف پژوهش حاضر تعیین میزان اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر کیفیت خواب و اضطراب بیماران سندرم روده تحریک‌پذیر است. روشها: پژوهش حاضر از نوع آزمایشی (طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه شاهد و انتساب تصادفی) می‌باشد. نمونه‌ی آماری پژوهش، شامل 30 بیمار مبتلاء به سندرم روده تحریک‌پذیر بود که از میان کلیه بیمارانی که در سال 1393 به مراکز درمانی شهر تبریز مراجعه کرده بودند و پس از مصاحبه، دریافت ملاک‌های تشخیصی Rome-III و تکمیل پرسشنامه کیفیت خواب ‌پترزبرگ و اضطراب بک، با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده (15 نفر برای هر گروه) انتخاب شده و در دو گروه آزمایشی وشاهد قرار گرفتند. بعد از اتمام دوره 8 جلسه‌ای (هفته‌ای یک جلسه گروهی 90 دقیقه‌ای به مدت دو ماه) رفتار درمانی دیالکتیکی در گروه آزمایشی، به منظور سنجش متغیر وابسته (کیفیت خواب و اضطراب)، مجددا پرسشنامه کیفیت خواب و اضطراب به عنوان پس‌آزمون در هر دو گروه اجرا شد. سپس داده‌های جمعآوری شده با استفاده از آزمون آماری تحلیل کواریانس در نرم‌افزارSPSS v.20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی در کاهش کیفیت خواب و اضطراب بیماران سندرم روده تحریک‌پذیر در گروه آزمایشی به طور معناداری موثر بوده است؛ به طوری که بعد از انجام مداخله، میانگین نمرات کیفیت خواب و اضطراب کاهش یافتند. نتیجه‌گیری: رفتار درمانی دیالکتیکی می‌تواند باعث افزایش کیفیت خواب و کاهش میزان اضطراب در بیماران مبتلاء به سندرم روده تحریکپذیر گردد. بنابراین این مداخله به عنوان درمانی موثر در بهبود این نشانهها کاربرد دارد و می‌توان با اجرای آن به بهبود وضعیت روانی مبتلایان به سندرم روده تحریکپذیر کمک کرد.